بریم سراغ فیلمِ "Fly Me to the Moon"، یا به قول یه سری‌ها "به ماه بپر"! راستش رو بخوای، وقتی اسم اسکارلت جوهانسون و چنینگ تیتوم رو کنار هم می‌بینی، ناخودآگاه یه لبخند میاد رو لبت، نه؟ مخصوصاً که داستان فیلم هم یه جورایی باحال به نظر می‌رسه. داستان از این قراره که تو سال ۱۹۶۸، وسطِ تب و تابِ مسابقه فضایی، یه خانمِ خیلی کاردرستِ تبلیغات به اسم کلی جونز (اسکارلت جوهانسونِ خودمون) استخدام می‌شه که بیاد و یه تکونی به وجهه ناسا بده. آخه مردم دیگه کم کم داشتن فضا و این حرفا براشون عادی می‌شد، انگار نه انگار که دارن می‌رن کره ماه! بعد این خانمِ کلی، سر و کله‌ش تو مرکز فضایی کندی پیدا می‌شه و اونجا با کول دیویس (چِینینگ تیتوم)، رئیسِ جدی و اصول‌گرای پرتاب‌ها، روبرو می‌شه. از همون اول کلّی اختلاف نظر دارن. کلی می‌خواد با روش‌های جدید و باحال، مثل تبلیغات و اسپانسر و اینا، دوباره مردم رو هیجان‌زده کنه، ولی کول می‌گه آقا اینجا ناسا است، نه سیرک! ولی خب، مگه می‌شه این دوتا کنار هم باشن و کم کم دلشون برای هم نره؟ معلومه که نه! وسط این کشمکش‌های کاری و عشقولانه، یهو یه ماموریت خیلی سری هم به کلی می‌دن. بهش می‌گن اگه ماموریت آپولو ۱۱ به ماه با شکست روبرو شد، تو باید یه فرودِ ماهِ جعلی بسازی و فیلمش رو پخش کنی که آبروی آمریکا نره! یه همچین توطئه‌ای! حالا کلی بیچاره هم باید هم دلِ کول رو ببره، هم آبروی ناسا رو حفظ کنه، هم یه فیلمِ تقلبیِ ماه بسازه، چه شود! فیلم انگار یه جورایی هم رمانتیکه، هم کمدی، هم درام. از یه طرف عشق و عاشقی اسکارلت و چنینگ رو داریم، از یه طرف هم داستانِ پشت پرده‌ی ماموریت آپولو ۱۱ و این توطئه‌های خنده‌دارِ فرودِ جعلی. من خودم عاشق فیلم‌هایی هستم که هم سرگرم‌کننده باشن، هم یه چیزهایی هم توش یاد بگیری. این فیلم هم انگار از اون مدل‌هاست. بازیگرهای دیگه‌ای هم تو فیلم هستن، مثل وودی هارلسون که نقش اون آدمِ مرموزِ دولتی رو بازی می‌کنه، ری رومانو و جیم رَش هم هستن که فکر کنم نقش‌های بامزه‌ای داشته باشن. در کل، ترکیب بازیگرها خیلی خوبه. یه نکته جالب دیگه هم اینه که اول قرار بوده این فیلم فقط از Apple TV+ پخش بشه، ولی بعد از تست‌های اولیه، انگار خیلی خوب از آب دراومده، به خاطر همین تصمیم گرفتن که اول تو سینماها اکرانش کنن. این نشون می‌ده که فیلم احتمالاً ارزش دیدن رو داره، حداقل رو پرده سینما! البته خب، منتقدها خیلی نظرِ قاطعی در موردش نداشتن. یه سری‌ها خوششون اومده، یه سری‌ها هم نه. می‌گن فیلم انگار یه کم بین رمانس و درام تاریخی سرگردونه و نتونسته تعادل رو خوب حفظ کنه. ولی خب، مگه همیشه نظر منتقدها درسته؟ خیلی وقت‌ها فیلم‌هایی که منتقدها دوست ندارن، اتفاقاً بین مردم خیلی محبوب می‌شن. از نظر فروش هم، انگار اونقدرها که باید و شاید تو باکس آفیس موفق نبوده. با بودجه‌ی ۱۰۰ میلیون دلاری، حدود ۴۲ میلیون دلار فروش داشته که خب، خیلی جالب نیست. ولی باز هم، فروش فیلم همه‌چیز نیست. خیلی فیلم‌ها هستن که تو گیشه شکست می‌خورن ولی بعداً کالت می‌شن و کلی طرفدار پیدا می‌کنن. در کل، به نظر من "Fly Me to the Moon" یه فیلمیه که ارزش یه بار دیدن رو داره. هم به خاطر بازیگرهای جذابش، هم داستانِ جالبی که داره، هم فضای دهه ۶۰ میلادی و ماموریت آپولو. حتی اگه بهترین فیلم سال هم نباشه، احتمالاً یه سرگرمیِ دلچسب و بامزه از آب درمیاد. من که شخصاً خیلی مشتاقم ببینمش، مخصوصاً که عاشق فیلم‌های رمانتیک کمدی هستم که یه چاشنی تاریخی هم داشته باشن!